ALÇALMA -MEHMET ERTE

Dün gece Yapı Kredi Kültür ve Sanat Merkezi’nde Adnan Binyazar ve Mehmet Erte’nin konuk olduğu söyleşiye katıldık Gülda ile. Söyleşinin konusu yazmaya nasıl başladınız çerçevesinde gelişecekti ve Mehmet Erte adını ise –benim cahilliğim gene- ilk defa duyuyordum.



Mehmet Erte, 1978 yılında İzmir'de doğmuş ve yazar ve şair kimliği ile doğrudan ilgili olmayan bir alanda ,fizik alanında öğrenim görmüş.




İlk şiiri “Yıldırımları Beklemek” Varlık Dergisi’nde 1999 yılında yayımlanmış ve 2003 yılında ise Yaşar Nabi Nayır Şiir Ödülü’ne layık görülmüş. Suyu Bulandıran Şey adlı dosyası aynı yıl Varlık Yayınları tarafından kitap haline getirilmiş. Bakışın Kirlettiği Ayna adlı öykü kitabı ise 2008 yılında yayımlanmış.

Mehmet Erte’nin çok bilgili ve çok dolu olduğu belli oluyordu ancak kendisinin de ifade ettiği gibi bunları aktarmada biraz başarısız olduğu konusunda doğruluk payı vardı; konuşmak ona göre değil. Ama çok hoş ve doğru şeyler de söyledi; yazarın yazdığının bilinmesini istediğini daha doğrusu bir muhatabının olduğunu bilmesinin öneminden bahsetti. İlk zamanlarda bir şair/yazar nasıl konuşması gerekiyorsa, beylik sorulara nasıl cevap vermesi gerekiyorsa öyle konuşmaya çalıştığından dem vurdu. . İşe de ilk roman denemesi ile başladığını ama yazdıklarının bir işe yaramadığını, kendisini fazla sıkmış olmasından dolayı ilerlemediğini anlattı.



Öykü yazmanın zorluğundan bahsetti ve öykü yazabilmek için ise çok çalışmak gerektiğini şiir yazabilmek için çok uzun süre çalışılması gerektiğine kanaat getirdiğini söyledi. Adnan Binyazar'ın dediği gibi bu nedenle mi acaba "Çok şair var ama çok az şiir var"?

Dün akşam söyleşi bittikten sonra Mehmet Erte’nin kitaplarını almaya karar verdim, nicedir şiir namına bir şey okumadığım gerçeği ortaya çıktı ve yeni dönem şairlerle ile ise hiçbir bağ kurmamış olduğumu hatırladım/anladım.



Sadece 2010 yılında Yapı Kredi Yayınları’ndan çıkmış olan ALÇALMA adlı şiir kitabını aldım (aslında sadece bu vardı) ve dün gece içinden rastgele sayfaları açtığımda -her şiir kitabını ve öykü kitabını böyle okurum- karşıma çıkan ve okuduğum iki şiiri sizlerle de paylaşmak istiyorum. Kitabın tamamını ise bitirdim ama sindirilmesi ve bir çırpıda okunmaması gerektiğine karar verdim. Aşağıdaki iki şiir ise çok hoşuma gitti.

SİMGELERLE BÖYLE BEN

Size şimdi güneyde bir tatilden dönmek yakışır

Hamburg’da bir toplantı, New York’a bir iş seyahati

Çağdaş Türk kadınını siz düzüyorsunuz

Hyatt’ta bir kahvenin, Ceylan’da bir yemeğin ardından

Karılarınız hiç bu kadar yüksekten görmedi İstanbul’u

Ama onlar da en az metresleriniz kadar mutlu

Uşaklarınız, yardakçılarınız umutlu olmak zorunda, siz değilsiniz

Umutsuzluk değil sizinkisi, can sıkıntısı

Pipetle kokteylinizi karıştırırken ansızın dalgınlaşabilirsiniz

Ama var mı öyle boş gözlerle bedavaya dalgınlaşmak

Karşınıza genç bir kız oturtalım, kolay değil, uğraşın biraz

Haydi kalkın, birlikte Mori’ye gidip suşi yiyin

Günbatımında boğaz, kız hemen ikna olmaz

Chrysler’in ön koltuğunda oturmak

Bir otel odasının buz gibi çarşaflarını ılıtmaz


Öyleyse evinize çağırın, davetinizdeki cesaret şaşırtsın

Karınız yazlıkta olsun, hizmetçiniz izinde

Kızın yüreği bir evin sıcaklığıyla ısınsın

Bakın, daha insanî oldu böylelikle

Ne kadar onurlu olduğunuzu ispat için

Düzün onu salondaki pufun üzerinde

Ve hizmetçinizin yatağında bulun sabahı

Elbette dini karıştırmıyorsunuz işinize

Kız dokunamaz karınızın eşyalarına, kahveyi siz yapın

İlk önce o çıksın evden

Aman, taksi parası vererek orospu yerine koymayın

Altın bir bileklikle alıştırın onu oyuna

Baktınız gururu inciniyor

Ahşap bir takı kutusu hediye edin

Saygı göstermiş olursunuz kızımızın ucuz oyuncaklarına.


İşte ben böyle simgelerle konuşuyorum diye dövdüler beni

Tuzlu suya yatırdılar, yeniden.. yeniden dövmek için

Kolumu bir hamle kırdılar, kalbimi üç günde!





Bu şiirin adını görünce nedense aklıma Atilla İlhan geldi; hani “boynuna o yeşil fuları sarma çocuk” dizesi olan…

FULAR VE RAY

Dün akşam eve dönerken fularımı metroda raylara bırakarak

onu yıllar önce bir yerde unuttuğumu varsaydım.

Dün akşam fotoğraflarımıza tekrar tekrar bakarak

hikâyemizi değiştirmeye çalıştım.


Senden beni boğmanı istemiştim:

O yaz gecesi.. saçım başım darmadağın, giysilerim parçalanmış,

senin yüzünde çizikler, alnında kan. O yaz gecesi eğer

beni boğsaydın, şüphesiz şimdi daha yakın olacaktım yüreğine.

Mesafelerle örülmedi bu duvar. Kapanıp açılınca perde

artık aynı geçmişe bakamazsın. Yaşadım ben

nice sahneyi açıp kapatarak. Her sahnede bir zar.

Nice son yaratarak sildim belleğinden

başladığımız yeri; başka başka noktalardan geçerek

yeniden çizdim her şeyi. Beni boğsaydın eğer o yaz gecesi,

sürekli değişen anlamları olmayacaktı anılarımızın.


Mehmet Erte ile tanıştığıma çok memnun oldum, şiir dünyamıza yeni bir soluk getirmişe benziyor. Şu köy edebiyatı bitsin hele, Türk Şiiri ne alemde konulu araştırma yapacağım. Haydi Hayırlısı!

Sevgiler
Billur