Bir anne; çocukları ile muhtemelen bir güneşli pazar sabahı yatakta oynarken göğsünde eline gelen bir sertlik ve güneşin karardığı, tatlı pazar sabahı uykusunun ebedi uykuya evrilme ihtimalinin soğukluğunun duyumsandığı anlar...
Bir başka anne; doğduğu günden ellerinden avuçlarının içinde kanatlarını titrek titrek çırpaarak ölüme teslim olduğu güne kadar pamuklarla sarıp sarmalanan bebeğini yitirişinin çaresizliğini duyduğu anlar...
Eve dönüş yolunda hiçlik, boşluk ve yalnızlık hissi, iki annenin de başka başka duyduğu yalnızlık hissini karşı kıyıdan hissetmek...
Radyodan birden geceyi yaran bir ses , iyi ki o ses: Soledad.....
Billur
İlginizi Çekebilir
1 yorum:
Anneler evlat acısı yaşamasa, evlatlar da annelerinin kötü kaderlerini görmese, duymasa...Ve sonunda yalnızlık...başlı başına kötü bir son.
Yorum Gönder