Bir kadın düşünün, 'hükümet' gibi derler ya iri yarı ama buna rağmen her hareketinde bir incelik, her sözünde dobralık ve her kalp atışında sevgi titreşimi olan bilge bir kadın. Çocukları uğruna kendi hayatını ertelemiş fedakar bir anne, gerçek bir dost, bu yazın başında annemin davetlisi olarak Bodrum'a giden geleneksel yaz seyahatlerini gerçekleştiren 'altın kızlardan biri'. Dostlukları, şimdi 43 yaşında olan çocuklarının ilkokul 1.sınıf sıralarında başladı ve bugüne kadar aralıksız sürdü. Hayatı paylaştılar, en çok eşleri çekiştirdiler, önce çocuklar sonra torunlar için endişelendiler, seyahatlere çıkıp çılgınlar gibi güldüler, felekten bir gün çalıp içip eğlendiler, memleketlerini, Atatürk'ü çok sevdiler onu anlayan son jenerasyon olduklarını söyleyip bundan dolayı hem gururlandılar hem kahroldular. Zamanla fire vermeye başladılar, birbirlerine destek oldular, çocuklarına/torunlarına göz ucu ile bakıp 'sırasıyla' diyerek sanki yolunu şaşırmasın diye kadere fısıldadılar. Bodrum dönüşü Haziran sonu karın ağrısı şikayeti ile gittiği hastanede konulan teşhis : Rahim kanseri herkesi yıktı ama hayatın her türlü zorluğuyla sevgi dolu yüreği ile başeden bu gönlü güzel kadının mücadeleyi bırakmayacağına inandı herkes ama bir tek kader inanmadı ve 22.Ekim.2009 Perşembe günü Gürsel teyzenin bizce beklenmedik erken sırası geldi. Hoşçakal Gürsel Teyze!...
Bir hoş kadın düşünün bembeyaz saçlar, yaşına uygun koyu renk şık kıyafetler, yüzündeki çizgilere - keskin olanlar bir hüzün , yumuşak olanlar bir mutluluk çentiği gibi - rağmen asil bir hanımefendi. Hep biraz tedirgin ve ürkek... Gençliğinden beri UMUTSUZ BİR ROMANTİK, aslında siyasi, sosyal, toplumsal sorunların farkında hem iki oğulu ve iş aşkı ile hayatının aşkı eşi arasında hep tercih yapmak zorunda kalan savcı eşinin yaşadıklarından, gördüklerinden, anlattıklarından dolayı ... mecburi hizmete gittikleri her köyde, kasabada, şehirde iliklerine kadar hissettiği için ... farkında ama farkında olmamayı seçmek istiyor, seçiyorda... O inci kolyesini takıp mum ışığında eşi ile aşk dolu bir yemeği düşlerken eşi önüne gelen gencecik insanların dosyalarını inceliyor, tarihin yanlış yazılmaması için doğru, vicdanlı kararlar vermeye çabalıyor, çocuklarına tüm bu karmaşanın içersinde iyi bir eğitim sağlayabilmek için çalışıyor, çalışıyor, çalışıyor ... O zarif kadın etrafında çiçekler, güzellikler,çocukları ve eşi olsun isterken tersine etrafı acı, üzüntü, gözyaşı dolu ... Açık pembe rujunu sürüp kocasının kolunda Süreyya Pasajı'nda film izlemeye gitmek isterken evinde oturup okumakta olduğu kitaba aklını veremeden eşinin getireceği yeni bir kötü dosyayı/olumsuz haberi bekliyor. Hayat hızla geçip gidiyor. Çocuklar (Ali,Can) büyüyor, gelinler (Zümer,Aysun) katılıyor aileye sonra torunlar (Öykü,Elif) geliyor sırasıyla ... bu kırılgan aşk kadını hayat mücadelesinde hep yanlız olduğunu düşünüp kimseyle konuşmadan içinde büyütüyor hayal kırıklıklarını,zorluklarını ... hayatın acımasız yönünü kabullenemiyor ve birgün pili bitip sanki pes ediyor. Teşhis : Alzheimer sanki o hayalinde yarattığı dünyaya eşi ve çocukları ile çoktan gitmiş, geçmişi hatırlamak istemiyor gibi ... ama bu hastalık/kaçış kolay değil. Gittikçe hayata küs, gittikçe hayata isteksiz oluyor. Uzun ve yorucu bir süreç başlıyor herkes için ama en çok kendi için ... Ve bugün o yolun sonu. O zarif kadın bugün hepimize zarifçe, sessizce bence yine ürkekçe veda etti. Hoşçakal Güzin Teyze!...
http://www.alzheimernedir.com/uzmanGorus.asp
1 yorum:
Aycoş'um başınız sağolsun...
O dile alınamayan adıyla veda bir gün hepimizi kollarına alacak,bunu bilmekle beraber, bunu yaşamak, sevdiklerinin o vedaya ulaşması ne kadar zor, ne kadar yaralayıcı.
O sevilen nefeslerin asla durmamasını isteriz hep, ama nafile. Hayat acımasızca bir taraftan gülüp eğlendirirken, diğer taraftan yanıbaşımızdan söküp aldığı sevdiklerimizle azgın pençelerini hissettiriyor en derininden.
Acıların en kısa sürede etkisini yitirmesini dilemekle çok mu şey istemiş oluruz ?
Yorum Gönder